بیست و هفتمین سالگرد شایسته مردی فرا می رسد که هستی اش بر اساس ایمان و عمل صالح بنا شده بود. هدف زندگی او بر خلاف برخی از یاران و دوستانش، خدا و مردم بود، با تقوا و با اخلاق نیکو زندگی پربار و پر برکت خود را سپری ساخت. هرگز کسی از او آزرده خاطر نبود، دوست و دشمن گرامی اش می دانستند و همه اعتراف به صداقت و پاک دامنی و درست کرداری او می کردند.
در برابر سختی ها و مشکلات طاقت فرسایی که دوستان و دشمنان برای او فراهم می کردند، بسیار صبور و بردبار بود و هرگز خم به ابرو نیاورد. او هرگز به اصطلاح زمان به نرخ روز بخور نبود و مصلحت اندیشی و سود طلبی نداشت و به منافع شخصی توجه نمی کرد؛ حق را باهمه تلخی اش بیان می کرد، حتی اگر به زیان خودش بود. ریا کاری، سیاست بازی و مرید داری در قاموسش نبود، از ابتدای زندگی یاد نگرفته بود که تملق و مدح و ثنا بگوید و قدرتمندان را برای خود نگه دارد.
بازرگان علم و دانش را برای مردم آموخته بود و دوست داشت که خدمت گزاری لایق برای خلق خدا باشد‌‌. او همیشه به فکر خدمت به خلق و مردم بود و هر پست و سمتی را که در دوران زندگی اش قبول کرد به خاطر مردم و خدمت به آنها بود‌.
اگر در سازمان آب تهران مدیریت لوله کشی و آب رسانی به مردم را قبول کرد بخاطر خدمت به مردم بود. اگر استادی دانشگاه را پذیرفت بخاطر خدمت به مردم بود.
بازرگان دانشگاه، زندان، ریاست، استادی، دبیرکلی حزب، نخست وزیری، نمایندگی مجلس از آن جهت انتخاب کرده بود که گامی در جهت رفاه خلق بردارد و به این مساله اعتقاد و ایمان داشت که رفاه مردم، رضایت و خشنودی خدا را در پی دارد. به خاطر همین اعتقاد و ایمانش و آزادی خواهی که داشت مورد وثوق و اعتماد دو رهبر سیاسی و تاثیر گذار قرن دکتر محمد مصدق و امام خمینی (ره) بود.
بازرگان بعنوان یک مسلمان و موحد متعبد، شاه نفس خود را مهار کرده و خدا محور شده بود. تمام کسانی که با او حشر و نشر داشتند و از نزدیک مراوده و همکاری کرده اند جملگی بر این باور بودند که بعنوان یک مصلح اجتماعی، متاثر از اندیشه های قرآنی، تعارض اصلی میان فکر و عمل را در خود حل کرده بود. یعنی در گفتار و کردار او، زمانی که در قدرت نبود و با زمانی که در قدرت بود یکی بود و تعارض و تناقض در رفتارش دیده نمی شد.
چهره او در خانه و خانواده، مهندس بازرگان شخصی و عمومی، با چهره مهندس بازرگان در صحنه سیاسی یا در دانشگاه و کلاس درس یا در گردهمایی ها و نهادهای اجتماعی، تفاوتی نداشت. درون و بیرون او یک شخصیت منسجم را حکایت می کرد. ای کاش یاران او که امروز پیرو اویند نیز همین راه وروش را طی کنند.
مهندس مهدی بازرگان مبارزه سیاسی را تنها در نفی و تخریب نمی دید. او مبارزه سیاسی را نه برای تفنن و هوای نفس بلکه برای بهبود وضع مملکت، برای آزادی و استقلال و حفظ تمامیت ارضی ایران می خواست و آزادی و استقلال را بدون خلاقیت امکان پذیر نمی دانست.
بازرگان معتقد بود که آزادی نه دادنی و نه گرفتنی است بلکه یاد گرفتنی است و به این گفته خود ایمانش داشت و در همین راستا هم همیشه حرکت می کرد‌. در تاریخ معاصر ایران کمتر کسی را سراغ داریم که با دوست و دشمن، مروت و مدارا به سان بازرگان داشته باشد.
او همانی بود که می نمود، امام خمینی(ره) به درستی تشخیص داده بودند که برای نخست وزیری دولت موقت، بازرگان لایق ترین است. با درگذشت او در ۳۰ دی ماه سال ۱۳۷۳ ایران، مردی را از دست داد که همه زندگی اش، ایمان به خدا و خدمت به خلق خدا بود. آثارش راه گشای تقوا و ایمان و آزادی خواهی و وجودش اسوه تقوا و نشان دهنده حاکمیت دین و سیاست، و اسلام در صحنه اجتماع بود؛ عاش سعیدا و مات سعیدا.