حسین سناپور، از معدود نویســندگان پرکار ایرانی است که در زمینه ی انتشار داستان های بلند و کوتاه و همچنین نشر کتاب هایی درباره ی داســتان با جدیت بســیار کار خود را  ادامه می دهد. او در سال های اخیر به شیوه ی متفاوتی در رمان نویسی روی آورده است و انتشار پیوسته و پی درپی رمان های کوتاه با مضامین اجتماعی در قالب روایت های هوشمندانه با توجه به سنت قصه گویی را در برنامه ی کاری خود قرار داده است.

او در ماه گذشــته، رمان ۱۲۰صفحــه ای «آتش» را به عنوان تازه ترین کار خود با همکاری نشرچشــمه روانه ی بازار کتاب کرده است که به نحوی می توان آن را  قسمت سوم سه گانه او قلمداد کرد و به تعبیری، این رمان را تکمیلی بر دو رمان «دود» و «خاکســتر» شــناخت. در این رمان،  بار روایت وقایع را یــک زن به نام لادن در تهران امروز بر عهده دارد. زنی که در پی مواجهه با آنچه در هیئتی از فساد برآمده اســت، از مافیای روابط کاری او را دربرمی گیرد، در هم می شکند، خشمگین می شود و به ورطه انتقام کشیده می شود.   به این ترتیب، اگر رمان های «دود» و «خاکســتر» ســناپور را خوانده باشــیم، با روایت سومی از قصه گزنده جاری در آنها روبه رو می شــویم که دوباره ما را به زیر پوست تهران می کشاند. شهری که ســناپور در آن بالیده و در میان آدم های اغلب برخاســته از اقشار پربحث متوســط آن وول می خورد و با حیات اجتماعی و سیاســی  آنها از نزدیک آشناست و زبان و بیان پخته ی سناپور در بازتاب این موقعیت ها به خوبی آشکار است.

نخســتین داستان بلند سناپور در ســال ۱۳۷۸با نام « نیمه غایب» چاپ و  منتشــر شد که جوایز متعددی را برای او به ارمغان آورد و بارها تجدید چاپ شد. از آن پس، او به جد، کار داستان نویسی را در قالب رمان و داســتان کوتاه  ادامه داد و آثار متعددی را منتشر کرد و در اختیار خوانندگان مشــتاق خود قــرار داد.

ســناپور از آنجــا کــه در کنــار فعالیت های پیگیر نوشــتن در زمینه ی تدریس شیوه ی ۱۳۷۹ داستان های بلند و کوتاه، از سال داستان نویسی نیز به شدت فعال اســت، از این رو، آثار قابل توجهی را درباره ی داستان نویســی منتشر کرده است که به طور حتم، برای علاقه مندان این رشــته می تواند الگو و راهگشای مناسبی باشد.

چکیده مقاله منتشر شده در نشریه چراغ روشن شماره ۶ بهمن ۱۳۹۷