شخصاً به اخبار و شایعات مجازی ضد انقلاب و انقلابی طی این چند روز کاری ندارم. اما مسئولین مراسم و تشریفات ریاست جمهوری می گویند؛ کاری که روسیه انجام داد بر اساس پروتکل تشریفات روسیه بود و میان رئیس جمهور ما و روسای جمهور سایر کشورها تفاوتی قائل نشده اند. ما هم قبول کردیم و بس…!
اما به یاد خاطراتم از سفر های جناب خاتمی و مواجهه رسمی و مشتاقانه روسا و مسئولین ارشد کشورهای خارجی، با ایشان افتادم.
صدر اعظم آلمان، حافظ اسد، امیر قطر، نیویورک، یاسر عرفات، پاپ، نلسون ماندلا، رییس جمهور فرانسه و ایتالیا و…!
اما عجیب ترینش، سفرمان به عربستان در سال ۷۸ بود.
حدود ساعت ۱۱ به وقت عربستان وارد جده شدیم. از پنجره هواپیما به بیرون نگاه کردم. پلکان به درب هواپیما چسبید و موتورها آرام گرفتند. در حاشیه باند سریعاً فرش قرمز پهن شد و نیروهای گارد ملکی سعودی به صف شدند.
امیر عبدالله ( ولیعهد عربستان ) به همراه یکی از افسران سعودی، فردی را با ویلچر به سمت پلکان می آوردند.
کمی دقت کردم، دیدم ملک فهد است…!
بلند شدم و به رییس جمهور و بقیه که در حال آماده شدن بودند اطلاع دادم؛ ملک فهد آمده اند پای هواپیما…!
خاتمی خودش را به سرعت به پنجره نزدیک کرد و با تعجب و ناراحتی از مسئول تشریفات پرسید؛ ملک فهد؟! چرا اینجا؟! مگر نگفته بودید حالشان مساعد نیست؟! و …
درب جلو هواپیما باز شد و مرحوم فهد با اشاره دست دستور داد تا ویلچر را به پلکان بچسبانند.
به محض اینکه خاتمی پایش را روی پله اول گذاشت، خلاف پروتکلهای رسمی، موزیک رسمی ملی ایران فضا را پر کرد. خاتمی نرده کنار پلکان را گرفت و با عجله پایین رفت و خودش را به فهد رساند.
لبخندی عجیب بر لبان فهد نقش بست و دستانش را باز کرد و خاتمی را بغل گرفت و صورتش را برخلاف پروتکلهای رسمی، چند بار بوسه زد.
خاتمی خیلی هیجان زده شده بود و چند دفعه گفت؛ چرا شما با این حالتان تشریف آوردید فرودگاه…؟
به سرعت از پلکان پایین آمدم و خودم را کنارشان رساندم. فهد دست راست خاتمی را محکم گرفته بود و دست چپش را به دست امیر عبدالله داد و گفت؛ آرزویم این بود که اولین فردی در عربستان باشم که از شما استقبال می کنم، تو فرزند منی و امید آینده اسلام و …!
نگاههای نجیبانه پادشاه عربستان، حس عجیبی داشت. من که فاصله کمی با آنها داشتم. شعار *تبت یدا ابی لهب، بریده باد دست فهد* از ذهنم گذشت. به یاد سال ۶۵ افتادم که از دیوار سفارت عربستان بالا می رفتم و این شعار را با هیجان می دادم…!
شرمنده شدم و افسوس خوردم، از اینکه توطئه های متعدد بین المللی سالها بین دو کشور این همه فاصله انداخته بودند.
به یکباره یخ ها آب شده بود.
شعارهای قدیمی و حرفهای ملک فهد را با خودم مرور کردم؛ *فرزند من ، امید آینده اسلام…*

همه چیز خلاف پروتکلهای رسمی بود …