اعظم طالقانی از زنی آگاه، متعهد، یک مسلمان معاصر و در عین حال پرتلاش و شجاع بود. او از اولین الگوهای انقلاب اسلامی محسوب می شود که زجر کشیده و زندان رفته قبل از انقلاب بود.
بعد از انقلاب جایگاهی را که باید در نظام جمهوری اسلامی به دست می آورد، امکان پذیر نشد. او در میان افرادی که از نزدیک می شناختنش و از تلاش های خستگی ناپذیرش خبر داشتند، قدر و منزلت خود را پیدا کرد به طوری که هیچ گاه فراموش نخواهد شد.
یکی از مهمترین قدم هایی که خانم طالقانی برداشت، حرکت نمادین فراموش نشدنی او در کاندیداتوری ریاست جمهوری بود. او یک رجل سیاسی به تمام معنا و یک شخصیت آگاه سیاسی بود. شرکت در کاندیداتوری برای این بود که شورای نگهبان را روبروی این حقیقت قرار دهد که زنان نیز رجل سیاسی هستند اما به دلایل غیر از رجل بودن رد صلاحیت می شوند. این اقدام او راه را برای زنان فعال سیاسی که این مساله را پیگیری می کنند، باز کرد و در دوره ریاست جمهوری اخیر زنان بسیاری خودشان را کاندیدا کردند.
با شجاعت همیشه سعی داشت یک روش محکم در سیاست داشته باشد و در مسیر آن حرکت کند. برای افکار انجمن زنان جامعه احترام قائل بود و به دیدگاه ها احترام می گذاشت. سعی داشت به افراط و تفریط دچار نشود و روی زنانی که مسلمان نبودند هم تاثیر بگذارد.
در جلسات پاسخگوی ابهامات زنان بود. موضوعات را روشن می کرد. از فعالیت های فرهنگی او پیام هاجر بود که در حوزه سیاسی و زنان منتشر می شد.
به شخصیت و منش مرحوم آیت الله طالقانی علاقه مند بودم و در مورد شکنجه های خانم طالقانی در دوره های گذشته شنیده بودم. به عنوان یک فعال سیاسی دورادور به او ارادت داشتم. دهه ۷۰ اولین دیدار ما بود و بعد از آشنایی بیشتر و در سفر خارج از کشور با او بودم. در محافل و مجالس که برای زنان نو اندیش داشتیم همیشه از حضور خانم طالقانی بهره مند بودیم.