اینبار نه پای پزشکان و پرستاران در میان است، نه وکلا و نه حتی لهجه و گویش محلی. اینبار گلایه درباره ضربه زدن به فرهنگی است که از سالها پیش در مظان اتهام قاچاق بوده و همواره در فیلم‌های دهه ۶۰ و ۷۰ ترس از آن به بیننده منتقل شده است. در ده سال گذشته با گسترش رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی و به دنبال نمایش فرصت‌های گردشگری، موسیقی، هنر سوزن‌دوزی زنان سیستان و بلوچستان سرانجام نگاه جامعه به این منطقه به سمت تصحیح رفت. استان سیستان و بلوچستان سالها به دلایل سیاسی و غیر سیاسی از محرومیت شدید رنج برده است و به تازگی توانسته خود را از بار سنگین این نگاه‌ها و تفکر مسلط بیرون بکشد.

هنرمندان زن بلوچستان در سخت‌ترین شرایط بدون پشتوانه و بسیاری از آنان حتی بدون بیمه و تسهیلات این هنر را در ایران و خارج از ایران معرفی کردند زنانی که اغلب بار سنگین زندگی و کار خانه را به دوش می‌کشند و همزمان بیرون از خانه مسئولیت‌هایی را بر عهده می‌گیرند. حالا در قسمت ۷ و ۸ فصل سوم یک سریال، از لباس سوزن دوزی زنان و مردان بلوچ برای جابه جایی مواد مخدر به ترکیه استفاده کردند و ناآگاهانه و حتما بدون قصد و غرض آن همه رنج و دسترنج را نادیده گرفته‌اند.

دروغ چرا؟ نمایش سوزن‌دوزی‌ها و پارچه‌های رنگارنگ که در کادرها جا گرفته، صحنه‌های زنده‌ای را در قاب آفریده است. فرم جذابی است و تماشای این هنر زیبا به آدم حس لذت می‌دهد مخصوصا آنجاییکه قطره‌های آب از پارچه‌ها چکه می کند اما محتوا چیست؟ البته که حق انتخاب کارگردان و تیم همراه در ساخت فیلم و سریال محترم و محفوظ است اما به خاطر پیامی که از طریق آن مخابره می‌شود، باید به مخاطب حق گلایه بدهند. حالا نماینده مردم چابهار به این توهین گلایه کرده و درخواستی هم برای جبران تخریب هنر سوزندوزی بلوچ در این سریال در کارزار نت شکل گرفته است:« این امر بلاتردید اقدامی بسیار آسیب‌زا به بدنه نحیف گردشگری سیستان و بلوچستان و بازار نوپای هنر سوزندوزی بلوچ محسوب می‌شود که شایسته است متولیان امر با تذکر‌ و حذف این رویه جبران مافات نمایند.خاطرنشان می‌سازد ما به هیچ وجه طرفدار اعمال خطوط قرمز محدودیت‌های حداکثری برای اهل هنر نبوده و آزادی عمل را شرط لازمی برای خلاقیت هنری می‌دانیم. با این حال شایسته می‌دانیم متولیان فرهنگی رسانه‌ای و گردشگری تلاش نمایند نگاه تولیدکنندگان آثار هنری ازاین دست به سمت بازتاب نگاه‌های مثبت، معرفی جاذبه‌ها و ظرفیت‌های فرهنگی، تاریخی، جغرافیایی و انسانی این خطه و همچنین ریشه‌یابی علل محرومیت‌های تاریخی این سرزمین در راستای توسعه همه‌جانبه هرچه بیشتر معطوف شده تا در زدودن رنج این سرزمین همراه و همگام شوند.»

هر چند سیدامیر پروین حسینی، تهیه کننده این سریال در مواجهه با اعتراضات نوشته که قصد توهین به فرهنگ این استان را نداشته و توضیح داده:« ما در سریال «ساخت ایران ۳» از این لباس استفاده کردیم چون آن را یک اثر هنری می‌دانیم، از لباس زنان بلوچ بهره بردیم چون آن را اثر باارزشی می‌دانیم که قابلیت انتقال به کشورهای دیگر را دارد، قاچاقچیان هم از این لباس‌ها (به بهانه فروش و سوغات) استفاده کردند که پوششی باشد برای کارهایشان. هدف مشخص ما در سریال «ساخت ایران» همین بوده است.» اما این توضیح توجیه خوبی نیست و متاسفانه دست اندرکاران سریان با تمام حسن نیتی که داشته‌اند روش خوبی را برای نمایش این هنر ارزشمند و انتقال مفهوم خود انتخاب نکرده‌اند.