🔹آیا نظام حاکم بر ایران، از عوامل مؤثر اشاعه تردیدها و اما و چراها پیرامون مبانی و ساز و کارهای دین و شریعت بوده است؟

🔹برای روشن شدن مطلب به این توضیح توجه کنید:
از نویسنده، بازیگر، فوتبالیست، خواننده، سخنران، روشنفکر و سیاستمدار تا شرکت‌ها، سازمان‌ها و نام‌های تجاری، همین که فرد یا سازمانی خود را در بستر عمومی عرضه کند، تلویحاً اجازه می‌دهد تا جامعه و مردم در مورد آن نظر بدهند و قضاوت کنند. در اصل هیچ شخصیت حقیقی یا حقوقی نمی‌تواند انتخاب کند که از مزایا و منافع حاصل از شهرت بهره ببرد، اما از قضاوت‌ها و گاه آسیب‌های آن مصون بماند.

🔹حال نگاه کنید که از آغاز تشکیل جمهوری اسلامی، دین به همراه روحانیت وارد عرصه قدرت می‌شود، آن هم با ادعای این که اسلام پاسخ‌گوی همه نیازهای بشری حتی در دوران مدرن است و روحانیت نیز به عنوان حافظان و آگاهان به احکام دین و البته پایبند معنویت و اخلاق، مجریان آن، تا جایی که دخیل در همه عرصه‌ها از سیاسی، اقتصادی، پزشکی، فرهنگی و حتی هنری و ورزشی شده‌اند.

🔹ثمره اعمال این رویه و ایستادن بر این ادعا، آن شد که مردم تمامی ناکامی‌ها، کج روی‌ها، فسادها و تباهی‌های حاصل از قدرت را به پای دین و روحانیت بگذارند و نسل به نسل با مشاهده‌ی ناهنجاری‌ها نسبت به آن‌ها دچار تردیدها، بی اعتمادی‌ها، بی اعتقادی‌ها و سرانجام بدبینی‌های لجام گسیخته نسبت به دین و روحانیت شوند.

🔹نتیجه قهری این میزان در آمیختگی دین و روحانیت با قدرت سیاسی همین است. هرگونه گله متولیان امر از این‌گونه قضاوت‌های مردم، بی‌جا و غیرمنصفانه است.

🔹رحمت و رضوان الهی بر علامه طباطبایی باد؛ نقل است از او که گفت: *«نخستین شهید حکومت اسلامی، اسلام است.»*

🔹و حال شاید بتوان گفت: *«هم اسلام، هم روحانیت اصیل قربانی این پیوند و ادعای دور از حاجت شده‌اند.»*

https://instagram.com/mohammad.javad.mozaffar