یکی از مهمترین و عمومی ترین راهکارها در راستای کنترل بیماری، اجرای فاصله گذاری اجتماعی بوده است. چرا که سرعت زیاد درگیری این بیماری باعث اوج گرفتن زودهنگام و آسیب به بدنه جامعه می شود و زمانی که موارد ابتلا شدت می گیرد و پیک بیماری به اوج خود می رسد ، وضعیت نگران کننده شده لذا چاره ای جز اجرای کامل قرنطینه نیست که در این مواقع فعالیت های اقتصادی به طور کامل تعطیل خواهند شد، کارخانه ها بسته و تولید انجام نمی‌شود و مسلماً رشد اقتصادی هم نخواهد بود.
در کشور چین باتوجه به جمعیت زیاد آن کشور ، طبیعتا” رونق اقتصادی برای آنها یک ضرورت است و لذا سیاست دولت چین رساندن آمار تلفات انسانی به صفر بوده و بیرون آمدن از رکود ناشی از بیماری در اولویت برنامه هایشان است و به همین دلیل سختگیری های زیادی برای مهار کووید ۱۹ انجام شده است و تمامی سفرهای شغلی، اقتصادی و گردشگری برای سه هفته لغو شد که این موضوع تاثیر مستقیم بر درآمد مردم و دولت آن کشور داشت.
اگر چین در رساندن آمار تلفات انسانی به صفر موفق شود مسلما” کار خارق العاده ای انجام داده است. گرچه اجرای طرح قرنطینه کامل برای هر جامعه ای ممکن نیست زیرا هزینه های زیادی به دولت تحمیل می کند، همه کسب و کارها از جمله تولید و خدمات ، تعطیل و دولت موظف به خدمات رسانی برای عموم مردم است.
ناگفته نماند باوجود تمام مشکلات ، چین با سختگیری های بعمل آمده نسبت به دیگر کشورها تلفات بسیار کمتری داشت. گرچه آمار هر کشوری می تواند بطور کامل صحیح نباشد اما چین نسبت به جمعیتش حتی از کشورهای توسعه یافته و پیشرفته ضرر کمتری متحمل شده است.
یکی از دلایل موفقیت نسبی چین در مقابله با همه گیری این بود که نهایت سعی اش را در کنترل و جلوگیری از پخش بیماری بعمل آورد. ولی با وجود تمام این سختگیری ها، شاهد هستیم که دوباره بیماری کرونا شهرهای زیادی در چین از جمله شانگهای ، پکن، دالیان ، گوانگجو و دیگر شهرهای بزرگ و پرجمعیت را درگیر کرده است، لذا مجبور به قرنطینه آن شهرها شده اند. برای مثال دولت چین برای قرنطینه شهر شانگهای با جمعیت ۲۵ تا ۳۰ میلیون نفر هزینه های سنگینی را متحمل خواهد شد لیکن نگاه دولت چین میان مدت و بلند مدت است و برای دستیابی به رونق اقتصادی دوباره ، هر اقدامی هر قدر جدی بعمل خواهند آورد.
اگرچه سرعت رشد اقتصادی چین در طول شیوع همه گیری کووید ۱۹ علیرغم داشتن اقتصاد بزرگ و جمعیت بالا نسبت به سال های گذشته کمتر بوده است، ولی نسبت به رقبا (اروپا و آمریکا) رشد اقتصادی بهتری را تجربه کرده است.
مقابله با کووید ۱۹ موضوع پراهمیت و اولویت همه کشورهاست ، اما روش مقابله کشورها و اولویت بندی آنها براساس شرایط و زیرساخت هر کشوری متفاوت است. روش چین هزینه  های مالی زیادی به همراه دارد زیرا مردم باید در خانه بمانند تا دولت تغذیه، بهداشت و آموزششان را فراهم کند این در حالی است که ما با اجرای فاصله گذاری و عدم توان کمک به شهروندانمان آسیب های بیشتری را متحمل شدیم زیرا نتوانستیم شرایط خدماتی و کمک معیشتی مناسبی برای شهروندان فراهم کنیم و صرفا با تعطیلی فعالیت های اقتصادی و کاهش توان تولید به مقابله با این بیماری پرداختیم که در عمل چندان موفق نبودیم.
قرنطینه مردم هزینه های متعدد و زیادی دارد، بطوریکه کشورهای پیشرفته نیز علیرغم کمک در هفته های آغازین همه گیری، قادر به ادامه کمک به قشر کارگر و افراد جامعه با همان کیفیت هفته های آغازین نبودند. هرچند باتوجه به توان اقتصادی ، کشورهای پیشرفته طی دو سال گذشته به شهروندان خود کمک های زیادی کردند اما در نهایت مقابله با این بیماری لطمه های جدی به اقتصاد آنها وارد نموده است.
خوشبختانه راهکار مهم مقابله با بیماری بعد از گذشت یکسال از شیوع آن ، تولید واکسن بود. اگر واکسیناسیون به صورت اجباری و همگانی اجرا شود، هزینه های مقابله با بیماری به شدت کاهش می یابد. به نظر من واکسیناسیون اجباری و همگانی نسبت به قرنطینه هزینه کمتری دارد. در روش قرنطینه چرخ اقتصاد کشور بطور کامل متوقف می شود و صرفا تا مدتی می توان این کار را انجام داد. اگرچه واکسیناسیون می تواند یک ایمنی کلی به وجود آورد اما هنوز شاهد هستیم که افراد پس از زدن واکسن باز هم مبتلا می شوند. ولی زمان نقاهت و خطر مرگ و میر کمتری دارد و برای جامعه مطلوب تر به نظر می رسد. همانطور که برای هر کشوری شرایط زیرساخت متفاوتی برای مهار کرونا وجود دارد برای ایران نیز واکسیناسیون اجباری مفیدتر خواهد بود. همه کشورها توان اقتصادی چین را ندارند که بتوانند قرنطینه جدی اجرا کنند، لذا به نظر من واکسیناسیون اجباری و همگانی نسخه عمومی تری محسوب شده و اقتصادی تر است.